پژوهشی بر سیستم های کنترل هوشمند برای کشتی ها
چكيده
در کشتی های نیروی دریایی نوین، بسیاری از پلت فرم های پیچیده سیستم های پشتیبان مانند سیستم خنک کننده، سیستم های برقی و سیستم های اطفاء حریق وجود دارد. پیچیدگی این سیستم ها به سختی توسط کارکنان مدیریت می شود، مخصوصا در مورد اضطراری که زمان واکنش باید کوتاه باشد. این مساله با کاهش وجود کارکنان با صلاحیت در دهه گذشته پیچیده تر شده است. هر دو مساله باعث شد سازمان دفاع سیستم های کنترلی را ایجاد کند که به صورت مستقل عملکرد سیستم پشتیبان پلت فرم را در مورد آسیب دیدن فراهم می کند و موقعیت متغیر و نامطمئن این سیستم های پشتیبانی را درنظر می گیرد. رویکرد موردنظر، ایجاد اجزای هوشمند مانند چیلرها، پمپ ها، دریچه ها، سنسورها و سایر کاربران نهایی و دادن استدلال انسانی به این اجزای هوشمند است.
نتیجه گیری
طبق تحقیقات محققان و از آن جمله پررا و همکاران (۲۰۱۴) نتیجه گرفته می شود که کشتی میتواند برای انجام نگهداری جهت و نگهداری مسیر خوب با توجه موضوع کاری دریافت شده برای اختلالات محیطی با استفاده از یک کنترل کننده فازی عصبی کنترل شود. استراتژی کنترلی اختصاصی پیشنهادی از نیاز به یک معلم یا یک فرایند آموزشی انلاین جلوگیری میکند. همراه با توانایی خود آموزی شبکه، کنترل کننده به خوبی با کارهای مختلف پیشران کنار میآیند.
با وجود اثرات اینرسی ( سکون ) بر روی پاسخهای کشتی برای تغییر سکان و وجود تنها یک مبدا تاریخ در طی هر مرحله زمانی، آموزش آنلاین میتواند پارامترهای شبکه را برای بدست آوردن کنترل اولیه بطور درست و به اندازه کافی سریع به روز رسانی کند. کنترل کننده ترکیبی از یک سیستم استنتاجی فازی است که شامل تجربه انسانی و یک شبکه عصبی بر پایه انتشار برگشتی است که سازگاری خوبی با حوزه دانش بدست آمده برای رسیدن به عملکرد بهتر دارد. با مقایسه عملکردهای نگهداری مسیر توسط شبکه عصبی و کنترل کننده فازی عصبی بر روی مسیر خطی مستقیم، نشان میدهد که کنترل کننده فازی عصبی در شرایط خطای مسیر، خطای سرعت انحراف و برنامههای کاربردی کاهشی سکان بهتر عمل میکند.
کشتی مدرن یک وسیله نقلیه بزرگ پیچیده است که خودش را برای دورههای طولانی با یک درجه بالا از قابلیت اطمینان حفظ میکند. کنترل پیشران کشتی در آبهای محدود به اندازه فرایندهای غیر خطی با مشخصه های نا معلوم پیچیده است. حتی اگر کنترل کشتی معمولی وابسته به مدلهای کشتی ناوبری باشد، این برای استفاده یک مدل ریاضی برای توصیف دقیق چنین سیستمهای پیچیده ای مشکل است. کنترل هوشمند میتواند مستقل از مدل کشتی انتخابی توسعه یابد. این یک دلیل قابل توه برای بکار بردن کنترل کنندههای هوشمند در کشتی پیشران در آبهای محدود است.
بر طبق مطالعه انجام شده توسط سیندر و همکاران (۲۰۱۰) مطالعه یک سیستم هدایت اتوماتیک بر پایه ی پردازش تصویر را طراحی و اجرا شد که عملکرد یک ملوان را در استفاده از مفهوم خط راهنما برای هدایت کشتی به سمت ناحیه ی آماده برای لنگرگیری در بندر تقلید می کند. با دستکاری کردن مناسب مولفه های رنگ و اشباع در تصویر به دست آمده از دو جسم هدف که برای تعریف خط راهنما استفاده می شوند، مراکز ثقل دو هدف تشخیص داده می شوند، و سپس فاصله ی بین آن ها برای محاسبه ی زاویه انحراف مسیرِ کشتی از خط راهنما استفاده می شود.
شکل ۱۹- a) مسیر تجربی کشتی (k=20)، b) مسیر تجربی کشتی (k=30)، c) مسیر تجربی کشتی (k=40)، d) روی هم قرار دادن مسیرهای تجربی کشتی با k های برابر ۱، ۱۰، ۲۰، ۳۰ و ۴۰
در نهایت، زاویه انحراف مسیر به یک برنامه ی کنترلی IMC وارد می شود که برای محاسبه ی دستورات مورد نیاز برای جابجایی کشتی به سمت خط راهنما طراحی شده است. در اصل، وقتی که روش هدایت با استفاده از خط راهنما به کار گرفته می شود، فاصله ی جدایی بزرگتر بین دو نشانه ی راهنما، عملکرد هدایت بهتری را فراهم می کند. اگرچه، در عمل، انتخاب نشانه های دیدنی مناسب ممکن است محدود باشد و بنابراین فاصله ی جدایی کوچک ممکن است اجتناب ناپذیر باشد.در روش هدایت اتوماتیک ارائه شده در این مطالعه، این مشکل با بکار بردن یک فاکتور وزنی برای افزایش مصنوعی فاصله ی جدایی بین دو نشانه حل شد. نتایج تجربی نشان داد که استفاده از این فاکتور، بهبود قابل توجهی در میزان نزدیک شدگی (همگرایی) کشتی به سمت خط راهنما ایجاد می کند. به طور کلی، نتایج تجربی به دست آمده در این مطالعه با استفاده از یک کشتی FRP کوچک، اثبات مفهومی از تاییدِ تئوری روش پیشنهاد شده را ارائه میدهد. در عمل، عملکرد سیستم پردازش تصویر پیشنهاد شده به شرایط آب و حالت های روشنایی بسیار حساس است. بنابراین، در مطالعه ی آینده، سیستم پردازش تصویر برای به حساب آوردن اثرات انحرافات به چپ و راست و بالا و پایین و حالت های روشنایی اپتیکی گشترش خواهد داده شد تا آن را برای استفاده در بنادر دنیای واقعی مناسب سازد.
بر اساس پژوهش گارگ و همکاران (۲۰۱۳)، سیستم کاملی است که شامل سخت افزار و نرم افزار لازم برای مستقل کردن کشتی به روش مقرون به صرفه است. اگرجه این پروژه باعث کامل شدن کار ما شد اما منطقی نبود. این سیستم از نظر سخت افزار کامل بود اما نرم افزار آن نیاز به بهبود اجتناب از برخورد داشت. می توانیم از موانع استاتیک اجتناب کنیم اما موانع متحرک باید در آینده بررسی شوند. به علاوه، کنترولر BLDC محدود به موتورهای کوچک و سرعت کمتر و تغییر در مدار است که انجام می شود تا سازگار با موتورهای بزرگتر شود. همچنین، باید مسائل ثبات کد را درنظر بگیریم و انتقال داده و پردازش را هموار کنیم طوری که دقت و سرعت سیستم ناوبری مستقل بهبود یابد.
فهرست مطالب
فصل۱ : مقدمه ۵
۱-۱- مقدمه ۶
فصل۲: مروری بر منابع ۸
سیستم پیشران هوشمند کشتی در آبهای محدود. ۹
سیستم هدایت اتوماتیک بر پایه ی الگوریتم تشخیص رنگ و طرح کنترل مدل داخلی برای کنترل حرکت (مانور) نزدیک شونده ی یک ناو (کشتی) کوچک ۲۶
سیستم ناوبری خودکار کشتی ۵۶
ارزیابی های تجربی در مورد کشتی خودگردان ناوبری و پیشگیری از برخورد توسط هدایت هوشمند ۷۱
فصل ۳: نتیجه گیری و پیشنهادات ۱۰۶
۵-۱-نتیجه گیری ۱۰۷
۵-۲- پیشنهادات ۱۱۰
منابع و مراجع ۱۱۱
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد