سیستم های کنترل هوشمند برای کشتی های نیروی دریایی
کلیدواژه ها: سیستم کنترل، اطلاعات توزیع شده، عوامل هوشمند، رفتار مستقل
در کشتی های نیروی دریایی سلطنتی هلند، بسیاری از پلت فرم های پیچیده سیستم های پشتیبان مانند سیستم خنک کننده، سیستم های برقی و سیستم های اطفاء حریق وجود دارد. پیچیدگی این سیستم ها به سختی توسط کارکنان مدیریت می شود، مخصوصا در مورد اضطراری که زمان واکنش باید کوتاه باشد. این مساله با کاهش وجود کارکنان با صلاحیت در دهه گذشته پیچیده تر شده است. هر دو مساله باعث شد سازمان دفاع سیستم های کنترلی را ایجاد کند که به صورت مستقل عملکرد سیستم پشتیبان پلت فرم را در مورد آسیب دیدن فراهم می کند و موقعیت متغیر و نامطمئن این سیستم های پشتیبانی را درنظر می گیرد. رویکرد موردنظر، ایجاد اجزای هوشمند مانند چیلرها، پمپ ها، دریچه ها، سنسورها و سایر کاربران نهایی و دادن استدلال انسانی به این اجزای هوشمند است. در زندگی واقعی، اپراتور انسان همیشه از سه گام در زمان کار با سیستم های آسیب دیده استفاده می کند، بدون توجه به اینکه ماهیت فیزیکی سیستم درنظر گرفته شود: ۱) جداسازی بخش آسیب دیده از بقیه سیستم برای جلوگیری از آسیب دیدگی بیشتر؛ ۲) پیدا کردن مسیرهای عرضه جدید برای کاربران نهایی یستم طوری که قابلیت عملکرد سیستم احیا شود و ۳) عرضه کردن مقدار مورد نیاز به کاربران نهایی (سرمایش، برق). در پروژه تحقیق انجام شده توسط TNO، عوامل هوشمند با سه سطح هوشمند ایجاد می شود که این مراحل را دربرمی گیرد. این عوامل با یکدیگر در شبکه مشترک ارتباط برقرار می کنند. اگر بخشی از سیستم کنترل از دست برود، عوامل باقیمانده می توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و بخشی را کنترل کنند که به آن دسترسی دارد. در سال ۲۰۰۹، وزارت دفاع بریتانیا و هلند پروژه تحقیقی را شروع کردند تا این سیستم های کنترل هوشمند برای ناوهای نیروی دریایی را گسترش دهند. TNO، سیستم های ایمنی و امنیت و الکتریکی دریایی بخشی از این پروژه را شکل می دادند. این پروژه را DINCS می نامند: سیستم های کنترل هوشمند شبکه هوشمند. در این پروژه، سیستم خنک سازی واقعی با آب به سیستم کنترل هوشمند تجهیز می شود. شکل ۱ سیستم خنک سازی آب ساده شده از تخریب گر را نشان می دهد. نتایج تاکنون بسیار نویدبخش بوده اند و هر دو نیروی دریایی تمیهداتی برای کاربرد در عرضه انجام داده اند.
بدون اطلاعات درست، تصمیمی درباره کنترل درست گرفته نمی شود. اما به سختی می توان سنسورها را روی عرشه نصب کرد. بنابراین می توان به روش های تشخیص درست با تعداد اندک سنسورها توجه کرد. مثلا، آیا می توان از سیستم باور بیزی در عوامل هوشمند استفاده کرد؟ آیا ما نیاز به قابلیت یادگیری ماشینی داریم؟ یا آیا نیاز به تعامل مشترک بین انسان و فناوری داریم تا تشخیص انجام شود؟ پیدا کردن پاسخ این سوالات در گام بعدی DMO به دست می آید.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد